با بیش از ربع قرن تجربه در زمینه ارائه انواع محصولات استنلس استیل

قیمت ورق استیل؛ فروش انواع ورق استیل صنعتی و ورق استنلس استیل در آلیاژ و ضخامت های مختلف. با حرفه‌ای‌ها خرید کنید تلفن: 35089-021

تاریخ استنلس استیل - فصل 16 - نامگذاری و شماره گذاری ورق استیل

برای سال ها، ورق استیل فقط به آلیاژهایی اطلاق می شد که با استفاده از عملیات حرارتی از قابلیت سخت شدن برخوردار بودند، مانند ورق استیل مارتنزیتی. این نامگذاری کاملاً منطقی بود چون آلیاژهای مارتنزیتی تمام مشخصات فولاد آلیاژی را دارا بودند، با این تفاوت که دچار زنگ زدگی نمی شدند. با این حال، در نهایت چندین کلاس مختلف از فولادها شناسایی شدند که با توجه به محتوای کافی کروم در ترکیب شیمیایی، آلیاژهای مقاوم در برابر لکه نامیده شدند. از جمله انتشارات اولیه که زمینه پذیرش ورق استیل به عنوان نام عمومی این فولادهای پرکروم را فراهم نمود، کتاب استنلس استیل بود که توسط انجمن فلزات آمریکا در سال 1935 منتشر شد. امروزه اصطلاح استنلس استیل در زبان های دیگر شامل موارد زیر می باشد:

چک= Nerezová ocel

هلندی= In roestvast staal

فرانسوی= Acier inoxidable

آلمانی= Nichtrostende Stähle

ایتالیایی= Acciaio inossidabile

لهستانی= Gatunków stali

پرتغالی= Aço inox

روسی= Nerzhaveiushchei stali

اسپانیولی= Acero inoxidable

و سوئدی= Rostfritt stål

کلاس های اولیه ورق استیل

اصطلاح انگلیسی استنلس استیل از توسعه تجاری فولادهای کارد و چنگال در سال 1912 و توسط هری بریرلی (در آزمایشگاه های تحقیقاتی فرث-براون) در شفیلد انگلیس پدیدار گردید. در همان سال، فولاد آستنیتی کروم-نیکل توسط ادوارد مائورر و بنو اشتراوس در آزمایشگاه های کروپ در اِسِن آلمان توسعه یافت و تحت مطالعه قرار گرفت. بر خلاف فولاد کروم دار مارتنزیتیِ بریرلی، که از قابلیت سخت شدن برخوردار بود، فولاد آلیاژی کروپ ساختار کریستالی آستنیتی نرم تری داشت (به دلیل محتوای بالاتر نیکل آلیاژ کروپ). این ساختار نرم کریستالی مزایای بسیار مهمی به فولاد می دهد. به عنوان مثال عملیات ساخت قطعات راحت تر خواهد بود. کلاس سوم فولادها که به آهن استنلس یا آهن زنگ نزن معروف بودند، توسط کریستین دانتسیزن در آزمایشگاه تحقیقات عمومی الکتریکی در شِنِکتادی نیویورک در سال 1911 کشف گردید. این کلاس بعدها به عنوان ورق استیل فریتی شناخته شد. در ابتدا برای این دسته، از اصطلاح آهن زنگ نزن استفاده می شد، چون همانند فولاد مارتنزیتی از قابلیت سخت شدن برخوردار نبود.

ورق استیل مارتنزیتی. آلیاژ تولیدی براون-فرث در سال 1912، فولادی آلیاژی با محتوای تقریبی 13 درصد کروم و 0.24 درصد کربن بود. این ترکیب در محدوده ی آنچه در آمریکا به عنوان ورق استیل 420 مشهور شد، قرار دارد. تا سال 1914، شرکت تولید کننده کارد و چنگال جورج ایبرسون (George Ibberson)، از این آلیاژ برای تولید چاقوی رومیزی استفاده نمود. تیغه این چاقوها با نام سازنده و عبارت "Stainless Knife" مهر گردید. این، اولین کاربرد شناخته شده کلمه استنلس برای توصیف این آلیاژ می باشد. همچنین در سال 1914، این فولاد با هدف تولید دریچه های موتور هواپیما تحت عنوان فولاد هواپیمایی فرث (FAS) به فروش می رسید. در حقیقت، قرار بر این بود که کل تولیدات FAS در طول سال های جنگ (1914 تا 1918) برای این منظور مورد استفاده قرار گیرد. در سال 1917، سندیکای استنلس استیل فرث-بریرلی با هدف تقویت تولید جهانی ورق استیل کارد و چنگال تشکیل شد.

ورق استیل آستنیتی. آلیاژ کروپ که در سال 1912 تولید شد، آستنیتی بود و ترکیب شیمیایی آن شامل تقریباً 18 درصد کروم 8 درصد نیکل بود. این آلیاژ که 8-18 نیز نامیده می شد، اکنون تحت عنوان ورق استیل 304 شناخته می شود. کروپ این آلیاژ را A2V نامید و از آن به عنوان یک آلیاژ آهن-کروم-نیکل مقاوم در برابر خوردگی یاد کرد. این آلیاژ، فلزی جدید و بسیار متفاوت از فولاد بود. از قابلیت سخت شدن با عملیات حرارتی برخوردار نبود، ساختار بلوری آن متفاوت بود، خواص فیزیکی متفاوتی داشت، در دمای زیر صفر قابل انعطاف بود، غیرمغناطیسی بود (در حالت غیر سخت کاری) و دچار زنگ زدگی نمی شد. کروپ این آلیاژ را با نام تجاری نیروستا 2KA به بازار عرضه کرد. نیروستا مخفف فولاد زنگ نزن می باشد (Nirosta= Nichtrostende Stähle).

ورق استیل فریتی. آلیاژ دانتسیزن حاوی 14 تا 16 درصد کروم و 0.07 تا 0.15 درصد کربن بود. این آلیاژ فریتی فقط با عملیات حرارتی کمی سخت می شد و در آن زمان به دلیل نرمی و شکل پذیری نسبی، آهن استنلس نامیده می شد. این آلیاژ در ابتدا برای ساخت سیم های ورودی لامپ های رشته ای استفاده می شد. همچنین لازم به ذکر است یک شرکت به نام فولاد و آهن زنگ نزن در بالتیمور در سال 1930 تأسیس شده بود. کتاب کلاسیک نوشته شده توسط متالورژیست انگلیسی، جِی.اچ.جی. مونیپنی در سال 1926 نیز تحت عنوان فولاد و آهن استنلس منتشر گردید. اصطلاحات آهن استنلس و آهن زنگ نزن به آلیاژهای خاصی از آهن-کروم-کربن اشاره داشتند که عمدتاً فریتی بودند و با عملیات حرارتی سخت نمی شدند یا فقط به مقدار بسیار کمی از قابلیت سخت شدن برخوردار بودند. با این حال، برای این اصطلاحات تعریف کافی و جامعی وجود نداشت و همین باعث شد تا دیگر کاربرد عمومی نداشته باشند.

نام های تجاری انواع ورق استیل

برخی از اولین نام های تجاری آلیاژهای مختلف ورق استیل از حدود سال 1915 عبارت بودند از:
•    Anka (شرکت فولاد براون-بیلی)
•    Staybrite (شرکت توماس فرث و پسران)
•    Jessop Hi-Gloss (شرکت فولاد جیسوپ)
•    Sterling Nirosta KA-2 S (شرکت فولاد فرث-استرلینگ).

تا سال 1923، شرکت فولاد فرث-استرلینگ در مکیسپورت پنسیلوانیا، مشغول به بازاریابی سه نوع استیل کروم دار بود که به آنها ورق استیل آنیل شده، ورق استیل آنیل شده ی ویژه و آهن استنلس گفته می شد. این آلیاژها "بر اساس برند و عملکرد خود به فروش می رسیدند و نه بر مبنای محتوای کربن و آنالیز شیمیایی." چهار سال بعد، فرث-استرلینگ شیوه بازاریابی خود را تغییر داد و 5 گرید ارائه کرد و برای هر گرید، محتوای کربن و کروم را نیز ذکر نمود: A، T، B، M و H. به عنوان مثال برای گرید A محتوای کربن 0.35 درصد و مقدار کروم 13.5 درصد ذکر گردید. این ترکیب مطابق با الزامات مورد استفاده در ورق استیل 420 می باشد.

در اوایل دهه 1930، تقریباً 100 شرکت در ایالات متحده به تولید یا ساخت ورق استیل می پرداختند و محصولات خود را تحت تقریباً 1000 نام تجاری بازاریابی می کردند. از جمله ی این نام های تجاری عبارتند از:

•    Enduro S (شرکت فولاد جمهوری)
•    Allegheny Metal B (شرکت فولاد آلگنی)
•    Industrial No. 35 (شرکت فولادهای صنعتی)
•    Ship Brand Orange Label (کارخانه تولید سیم وب)
•    Corrosion Resisting Circle L (شرکت ریخته گری فولاد لبانون)

با این حال، برخی از شرکت ها از گذاشتن نام های اسرارآمیز بر روی محصولات خود خودداری کردند و از اسامی با معنی مانند 8-18 Armco، 19-9 USS و 10-20 Enduro استفاده کردند. در این اسامی، اعداد نشانگر درصد تقریبی کروم و نیکل در آلیاژ بود. با اینکه شماره گذاری های موسسه آهن و فولاد آمریکا ایجاد شده بود، اما هنوز استفاده از آنها عمومی نشده بود.

تولیدکنندگان مدرن، آلیاژهای خود را به روش های مختلف نامگذاری می کردند. برخی از آنها محصولات خود را بر اساس اعداد استاندارد موسسه آهن و فولاد آمریکا (AISI)، سیستم شماره گذاری واحد (UNS)، موسسه استاندارد آلمان (DIN) یا اعداد اروپایی (EN) نامگذاری و برخی دیگر از نام شرکت یا نام تجاری خود برای این منظور استفاده می نمودند. مانند S410 AL ، 41003 AK Steel، Cronifer 3718 و 4372 Outokumpu.

استاندارد سازی ورق استیل

تعیین استاندارد آلیاژها توسط سازمان های مختلفی انجام می شود که شرح مختصری از آنها در این بخش آمده است. به عنوان مثال، در جدول 6 لیستی از مشخصات مقایسه ای برای ورق استیل 304 آورده شده است.

موسسه آهن و فولاد آمریکا (AISI). تا اوایل دهه 1930 هیچ استانداردی برای ترکیبات شیمیایی آلیاژهای تولید شده در صنعت ورق استیل وجود نداشت. سیستم شماره گذاری چهار رقمی شناخته شده برای فولادهای کربنی و آلیاژی، توسط AISI ایجاد شده است. این موسسه یک سیستم شماره گذاری سه رقمی برای انواع ورق استیل در نظر گرفت. لازم به ذکر است که متاسفانه AISI فولادهای با محتوای 4 تا 6 درصد کروم را به عنوان استنلس استیل طبقه بندی می کرد، زیرا مقاومت در برابر سولفیدها در این آلیاژها، 4 تا 10 برابر بیشتر از فولادهای معمولی بود. به علت این طبقه بندی، تعریف فرهنگ لغت از ورق استیل اینگونه عنوان شد: "آلیاژی از آهن با حداقل محتوای 4 درصد کروم."

سیستم شماره گذاری AISI برای انواع ورق استیل:

•    سری 300: آلیاژهای آستنیتی کروم-نیکل
•    سری 400: آلیاژهای مارتنزیتی و فریتی کروم بالا
•    سری 500: آلیاژهای حاوی 4 تا 6 درصد کروم
نمونه هایی از این مجموعه سری ها شامل ورق استیل 304، 410 و 501 می باشد.

چهل و شش شماره AISI و ترکیبات شیمیایی مربوطه در سال 1932 منتشر شد که از 28 تای آنها همچنان استفاده می شود. بسیاری از اعداد جدید که دارای یک حرف اضافی در سیستم شماره گذاری بودند، به استاندارد AISI اضافه شدند، مانند 304L، 304H، 304Nو 420F. گرید 329 AISI تنها آلیاژ دوپلکس (آستنیتی-فریتی) بود که عدد AISI به آن اختصاص داده شد.

در دهه 1960، AISI اعداد سری 200 را برای آلیاژهای آستنیتی منگنز بالا و اعداد سری 600 را برای پوشش آلیاژهای اختصاصی ایجاد نمود. مثلاً برای آلیاژ 286 A شرکت آلِگنی لودلوم، گرید 660 و برای آلیاژ رسوب سختی 17-4PH شرکت آرمکو، گرید 630 تعیین شد. اگرچه اعداد سری 600 همچنان در ASTM و استانداردهای دیگر وجود دارند، اما به طور رسمی هرگز توسط AISI پذیرفته نشدند.

جدول 6- انواع شماره گذاری برای ورق استیل 304

تا سال 1957، 39 عدد AISI برای ورق استیل وجود داشت. از جمله آنها گریدهای 501 و 502 حاوی 4 تا 6 درصد کروم بودند. این 39 آلیاژ، همان آلیاژهایی بودند که اغلب به عنوان ورق استیل استاندارد از آنها یاد می شد، در حالی که آلیاژهای باقیمانده، فقط به این دلیل که در میان آلیاژهای اختصاص داده شده به اعداد AISI وجود نداشتند، تحت عنوان ورق استیل غیر استاندارد معرفی می شدند.

در اواسط دهه 1960، AISI به دلیل زیر سوال رفتن قانونی بودن انجمنی صنفی در رابطه با استاندارد نویسی (مثلاً تعیین محدوده ترکیب شیمیایی برای انواع ورق استیل) عمل شماره گذاری را متوقف نمود. با این حال، سیستم شماره گذاری AISI هنوز سیستم اصلی مورد استفاده در ایالات متحده به منظور شماره گذاری آلیاژها می باشد. با این وجود، موسسه آهن و فولاد آمریکا درخواست کرد استفاده از AISI متوقف شود، اما این کاری نبود که به آسانی انجام شود. اعداد AISI به عنوان سیستم اصلی شماره گذاری ورق استیل در بسیاری از کشورها از جمله کانادا، مکزیک، برزیل، آفریقای جنوبی، هند، استرالیا، نیوزیلند و به صورت اصلاح شده، مورد استفاده قرار می گیرد. علاوه بر این، اعداد AISI به شکل گسترده ای در سراسر جهان شناخته شده اند و اغلب توسط تولید کنندگان استنلس استیل مورد استفاده هستند.

انجمن مهندسین خودرو (SAE) اصلاحاتی در شماره های استنلس استیل AISI برای استفاده در استانداردهای خود ارائه داد. این انجمن بیشترِ شماره های سه رقمی ورق استیل AISI را در یک سیستم 5 رقمی قرار داد. در این سیستم، دو رقم "30" قبل از اعداد سری 300 و دو رقم "51" قبل از اعداد سری 400 گنجانده شد. بنابراین، آلیاژ 304 AISI به 30304 SAE و 410 AISI به 51410 SAE تبدیل گردید. برای آلیاژهای استنلس استیل ریختگی، قرار بر این بود که پیشوند "60" قبل از شماره های AISI با ترکیبات ضدخوردگی قابل مقایسه با شماره گذاری های موسسه آلیاژهای ریختگی آورده شود. بنابراین، 60410 SAE برای 15-CA، 60420 برای 40CA ،604304 برای 8-CF و L60304 برای 3-CF تعیین گردید. برای آلیاژهای ریختگی مقاوم به حرارت، پیشوند "70" (مانند 70446) برای آلیاژ HC استفاده شد.

SAE همچنین مجموعه ای از نامگذاری های خاص "EV" مانند 4-EV و 13-EV را برای فولادهای کروم بالای مقاوم در برابر حرارت دریچه خروجی موتور هواپیما ایجاد نمود.

انجمن تست و مواد آمریکا (ASTM). در دهه 1960، کمیته 10-A ASTM در مورد آلیاژهای آهن-کروم، آهن-کروم-نیکل و آلیاژهای مرتبط، یک سری 34 عدده "XM" (1-XM تا 34-XM) را برای شماره گذاری آلیاژهای اختصاصی ورق استیل معرفی نمود. این طرح تصویب شد تا آلیاژهای اختصاصی بدون استفاده از نام های تجاری در استاندارد گنجانده شوند. البته این شماره گذاری ها به طور کلی در استاندارد ASTM پذیرفته نیستند. به آلیاژهای رسوب سخت شونده اعداد "XM" داده شد و به عنوان مثال آلیاژ PH 15-5  آرمکو، 12-XM تعیین گردید.

انجمن آلیاژهای ریختگی (ACI)، بخش سابق انجمن بنیانگذاران فولاد آمریکا، سیستمی را برای شماره گذاری آلیاژهای ریختگی ضد زنگ و مقاوم در برابر حرارت ایجاد کرد. شماره گذاری آلیاژهای ریختگی در این سیستم یا با حرف "C" برای آلیاژهای مقاوم در برابر خوردگی و یا با حرف "H" برای آلیاژهای مقاوم در برابر حرارت آغاز می شود. مثال های عمومی در این مورد 15-CA و 40-HK می باشد. این سیستم، رایج ترین سیستم شماره گذاری برای آلیاژهای استنلس استیل ریختگی در ایالات متحده است. اگرچه سازمان ACI دیگر وجود ندارد، اما سیستم شماره گذاری آن توسط كمیته فرعی 01.18A ASTM در مورد فولادهای ریختگی همچنان ادامه دارد.

موسسه استاندارد بریتانیا (BSI). در طول جنگ جهانی دوم، BSI شماره های اضطراری (En) را معرفی کرد. این سیستم، اولین سیستم استاندارد شماره گذاری فولاد در بریتانیا بود. به فولادهای ضد زنگ شماره های 56 تا 61 با پسوند حروف اختصاص داده شد. به عنوان مثال آلیاژی مشابه 304 AISI، نام E58 En را دریافت نمود. اعداد En که نباید با اعداد مدرن Euronorm (EN) اشتباه گرفته شوند، تقریباً در سال 1960 جایگزین شدند، اما همچنان به کار می روند و اغلب در کتاب های مرجع دیده می شوند.

تقریباً در سال 1960، BSI یک سیستم شماره گذاری جدید برای فولادهای ضد زنگ اتخاذ کرد که در بیشتر موارد، شماره گذاری های سیستم AISI را شامل می شد. سه رقم اول در این سیستم، شماره های AISI و به دنبال آن حرف "S" برای ضد زنگ و دو رقم نیز برای نشان دادن تغییرات در نظر گرفته شد. بنابراین، 18S304 و 21S410 نمونه هایی از اعداد BSI برای انواع ورق استیل 304 و 410 هستند. موارد استثناء شامل اعدادی مانند 81S301 است که معادل 301 AISI نبوده، بلکه مشخصه ای برای آلیاژهای 17-7PH و 16S284 می باشد که ترکیبی مشابه آلیاژ 202 دارد.

همچنین شماره گذاری هایی توسط انجمن هوافضای بریتانیا برای فولادهای ضد زنگ وجود دارد. این شماره گذاری ها شامل اعداد  "HR" مانند 3 HR، اعداد "S" مانند 130S.2 و اعداد "T" مانند 69T. می باشند.

موسسه استاندارد آلمانی (DIN). در سال 1959، موسسه DIN در آلمان سیستم شماره گذاری مواد را برای فولاد توسعه داد و سری اعداد 1.4000 تا 1.4999 را به فولادهای ضد زنگ اختصاص داد. شماره ماده 1.4301 به ترکیبی از ورق استیل اختصاص داده شد که مشابه ورق استیل 304 می باشد. علاوه بر توسعه اعداد مواد، DIN همچنین نام هایی را برای هر آلیاژ تعیین نمود که شامل نمادهای شیمیایی و اعدادی است که درصد تقریبی عناصر را نشان می دهد. مثلاً نام مرتبط با 1.4301، 10-18 CrNi5X می باشد. به طور کلی، سیستم شماره گذاری پنج رقمی DIN برای اعداد استاندارد اروپایی (یورونورم) پذیرفته شده می باشد. اشکال مختلف این سیستم نامگذاری برای انواع ورق استیل توسط سازمان های ملی استاندارد اکثر کشورهای اروپایی و سازمان بین المللی استاندارد و همچنین روسیه و چین به تصویب رسیده است.

AFNOR (فرانسه). در فرانسه یک سیستم نامگذاری دو منظوره برای فولادها وجود دارد که متشکل از اسامی فولاد و یک سیستم عددی می باشد. این نام ها بر اساس ترکیبی از اختصارات نمادهای شیمیایی و نام های دیگر است. این اسامی با حرف "Z" شروع می شوند. اختصارات نیز شامل "C" برای کروم، "N" برای نیکل و "F" برای آلیاژهایی که ماشینکاری آنها مجاز است، می باشد. در این سیستم، ورق استیل 304، 18-09 CN6Z و گرید F410 معادل 13CF30Z است.
سیستم عددی از شماره AISI و به دنبال آن حرف "F" و عددی دو رقمی مانند 01F304 استفاده می کند.

موسسه استاندارد سوئد (SIS). در سال 1947، SIS یک سیستم شماره گذاری چهار رقمی برای فلزات ایجاد کرد و سری xx23 را به فولادهای ضد زنگ اختصاص داد. به عنوان مثال، عدد 2332 برای آلیاژی با ترکیبی مشابه با گرید 304 تعیین گردید.

استانداردهای صنعتی ژاپن (JIS). به طور کلی، ژاپن سیستم شماره گذاری AISI را برای فولادهای زنگ نزن (البته با برخی تغییرات) در پیش گرفته است. در سیستم ژاپنی، 304 SUS با گرید 304 استنلس استیل مطابقت دارد. اعداد SUH برای تعیین آلیاژهای مقاوم در برابر حرارت (مانند 304 SUH) استفاده می شود. اعداد SCS و SCH نیز برای استنلس استیل ریختگی استفاده می شوند.

ISC (جمهوری خلق چین). چین دارای یک سیستم دوگانه برای شماره گذاری فولاد های ضد زنگ بوده که مشابه با آنچه در سیستم های DIN و EN استفاده می شود، می باشد. این سیستم، شامل یک سیستم ISC الفبایی-عددی و یک سیستم بر مبنای نام فولاد است که بر اساس نمادها و اعداد شیمیایی (نشانگر درصد) می باشد.

ISC "کد آهن و فولاد: سیستم شماره گذاری واحد برای آهن، فولاد و آلیاژها" است. این سیستم ISC از بسیاری جهات به سیستم UNS آمریکا شباهت دارد.

این سیستم، از حروفی استفاده می کند که پنج رقم آن را دنبال می کند. برای فولادهای ضد زنگ، حرف اول "S" می باشد. برخی از ورودی های سیستم ISC مانند 31603S، 31653S و 41008S همانند سیستم UNS هستند و در چنین مواردی ترکیبات شیمیایی آلیاژها در هر سیستم یکسان است. سیستم ISC برای گروه های استنلس استیل، آلیاژها را به پنج دسته xxxx1S (فریتی)، xxxx2S (آستنیتی-فریتی)، xxxx3S (آستنیتی)، xxxx4S (مارتنزیتی) و xxxx5S (رسوب سختی) دسته بندی می کند.

در سیستم نامگذاری فولاد، 00Cr17Ni13Mo2N معادل آلیاژ 316LN در هر دو سیستم ISC و UNS  31653 S است.

KS (جمهوری کره). کره سیستمی برای شماره گذاری اتخاذ نموده که به نظر می رسد با سیستم نامگذاری ژاپنی برای ورق استیل سازگار می باشد. حروف پیشوند "STS" برای فولادهای مقاوم در برابر خوردگی، "STR" برای آلیاژهای مقاوم در برابر حرارت و "SSC" برای فولادهای ضد زنگ ریختگی استفاده می شود. بنابراین، 304 STS با ورق استیل 304 مطابقت دارد.

GOST (روسیه). اسامی فولادی استاندارد شده توسط GOST از نمادهای شیمیایی و اختصارات نمادهای شیمیایی استفاده می کنند. "Ch" و "K" برای کروم، "N" برای نیکل و "T" برای تیتانیوم استفاده می شود. در این سیستم، گرید 304 معادل 08Ch18N10 می باشد.

UNE (اسپانیا). در اسپانیا سه سیستم شماره گذاری برای استنلس استیل وجود دارد. در نام های فولادی از نمادها و اعداد شیمیایی مانند 10-19 CrNi6X استفاده شده است که با "F" در شماره 3504F. نیز مطابقت دارد. اعداد AISI همچنین با پیشوند "E" (مانند 304E) استفاده می شوند.

UNI (ایتالیا). اسامی فولادی استاندارد شده توسط UNI از نمادها و اعداد شیمیایی استفاده می کنند. نام گرید 304، 19-10 CrNi8X می باشد.

سیستم شماره گذاری واحد (UNS) برای فلزات و آلیاژها. سیستم UNS برای شماره گذاری فلزات و آلیاژها به طور گسترده ای برای تعیین و فهرست بندی ورق استیل در آمریکا و دیگر نقاط جهان استفاده می شود.

UNS برای فلزات و آلیاژها با همکاری انجمن آلومینیوم، AISI، انجمن توسعه مس، انجمن بنیانگذاران فولاد آمریکا، نمایندگان صنعت فلزات و دولت ایالات متحده در سال 1970 توسط ASTM و SAE ایجاد شد. هدف از این کار، ایجاد یک سیستم شماره گذاری برای فلزات و آلیاژهای قابل استفاده در صنعت فلزات بود. علاوه بر این، قرار بود سیستمی با ظرفیت کافی وجود داشته باشد که امکان توسعه صدها آلیاژ جدید بدون نیاز به افزودن حروف پسوند را فراهم کند، مانند شماره های AISI برای فولادهای کربنی، آلیاژی و ضد زنگ. قرار بر این بود که شماره های موجود در صنایع آلومینیوم، مس و فولاد به بخشی از سیستم جدید تبدیل شود. برای فولادهای ضد زنگ، این سیستم از حرف "S" تشکیل شده که شامل پنج رقم می باشد. برای ورق استیل 304، شماره UNS، 30400S و برای گرید 304L، UNS معادل 30403S است.

این سیستم همچنین شماره گذاری آلیاژهای فولاد ضد زنگ را که در آنها هیچ شماره گذاری AISI وجود ندارد، مانند 35500S برای آلیاژ ضدزنگ 355 AM را مجاز می داند. برای 255 Ferralium، شماره UNS معادل 32550S می باشد.

همچنین از حرف "N" برای نامگذاری آلیاژهای خاص ضدزنگ که حاوی کمتر از 50 درصد آهن و مقدار زیادی نیکل هستند، استفاده می شود. نامگذاری UNS برای آلیاژ 3-Cb20، 08020N است.

برای آلیاژهای ریختگی فولادی در سیستم UNS، یک سری اعداد Jxxxxx ایجاد گردید. این مجموعه "J" بر اساس کل محتوای آلیاژ می باشد. برای آلیاژهای استنلس استیل ریختگی، این اعداد در سری xxxx9J قرار می گیرند، زیرا این آلیاژها حاوی بیش از 9 درصد عناصر آلیاژی هستند. آلیاژ ACI CA-15 در سیستم UNS معادل 91150J است. رقم دوم، سوم و چهارم 91150J نشان می دهد که آلیاژ دارای حداقل آلیاژ 5/11 درصد بوده که اتفاقاً حداقل مقدار کروم برای این آلیاژ است. (به فصل 15، "سیستم شماره گذاری واحد (UNS) برای فلزات و آلیاژها مراجعه کنید.")

سازمان بین المللی استاندارد سازی (ISO). تقریباً در سال 1960، سازمان بین المللی استاندارد، کمیته 17TC ISO در مورد فولاد و کمیته فرعی 4SC در مورد فولاد های آلیاژی و عملیات حرارتی شده را ایجاد کرد. این کمیته با توسعه XII/683 ISO، ترکیبات شیمیایی استنلس استیل را تحت پوشش قرار داد. ورق استیل 304 در این سند، تحت عنوان نوع 11 نام گذاری شده است. در سال 1987، نوع شماره گذاری های استنلس به نام های فولادی یکسان استفاده شده توسط DIN، تغییر یافت. ورق استیل که سابقاً نوع 11 نامیده می شد، اکنون توسط ISO به عنوان 10-18 CrNi5X نامگذاری شده است. یک استثنا در این قانون این است که فولادهای ضد زنگ برای کاشت های جراحی با حروف الفبا تعیین می شوند، زیرا این آلیاژها در سیستم DIN موجود نیستند.

در سال 1980، جنبشی درون ISO برای ایجاد یک سیستم شماره گذاری بین المللی برای فلزات وجود داشت. پیشنهاد، استفاده از قالب اصلی سیستم UNS با یک حرف در اول و پنج رقم در ادامه آن بود. در بعضی موارد، حروف اولیه همان حروف موجود در سیستم UNS بود، مانند "A" برای آلومینیوم و "C" برای مس و آلیاژهای آن. با این حال، در سیستم UNS به جای نام گذاری استنلس استیل، از حرف "S" برای نام گذاری آلیاژهای فولاد استفاده شد. برای توسعه دهندگان سیستم UNS کاملاً واضح بود که دو سیستم شبیه به هم، اما در واقع متفاوت از یکدیگر هستند و منجر به سردرگمی زیادی می شوند. سیستم شماره گذاری ISO هرگز از مرحله برنامه ریزی فراتر نرفت.

استاندارد اروپایی (EN). از سال 1988، یک سری جدید از استانداردهای اجباری اروپا (یورونورم) ایجاد شد تا جایگزین استانداردهای ملی مانند استانداردهای انگلیس، DIN، استانداردهای سوئدی و استانداردهای فرانسه، در 18 کشور اروپای غربی شود.

در سال 1995، سه بخش از 10088 EN منتشر شد. در بخش 1 ترکیبات شیمیایی 83 فولاد ضد زنگ ذکر شده است. در سال 1995، 1-10027 EN، "بخش 1، سیستم های شماره گذاری فولادها: نام های فولاد" و 2-10027 EN، "بخش 2، سیستم های شماره گذاری فولادها: سیستم عددی" منتشر شد.

این سیستم تعیین نام فولاد، معمولاً نام های فولادی استاندارد DIN مانند 10-18 CrNi5X را برای ورق استیل 304 AISI و 1.4301 EN را از شماره 1.4301 DIN استاندارد مواد DIN و همچنین برای آلیاژ 304 AISI به تصویب رسانده است.